آلیاژهای مس در تنوع ترکیبات مختلف ، فاصله های انجماد متفاوتی دارند که پدیده انجمادهای پوسته ای ( فاصله انجماد کم ) ، انجمادهای خمیری ( فاصله انجماد زیاد ) و همچنین انجمادهای اوتکتیکی و پریتکتیکی مختلف را شامل می گردند و از این رو یک تعریف کلی و عمومی برای آنها تقریباً مشکل و غیر ممکن می باشد . حدود 4/3 آلیاژهای مس ( به جز چند مورد استثانایی مانند آلیاژهای برلیم و 1% کرم ) اغلب دارای عناصر آلیاژی بیش از 10% و گاه تا 40% می باشند و از این رو فاصله انجماد آنها بر حسب ترکیب از نوسانات زیادی برخوردار است . همچنین درجه حرارت ریختن آنها حدود 100 تا C 150 بالاتر از نقطه مایع می باشد .
در جدول درجه حرارت آغاز و پایان و همچنین درجه حرارت ریختن 8 نوع آلیاژهای اصلی مس درج شده است .
آلیاژهای مس با نقطه ذوبی معمولاً بالاتر از 850 و درجه ریخته گری بالاتر از C 1000 و وزن مخصوصی معادل 8 گرم بر سانتیمتر مکعب بیشتر در شرایط ریخته گری آلیاژهای آهنی و چدن ها قرار می گیرند و از این رو ریخته گری آنها به مراتب مشکل تر از آلیاژهای آلومینیم می باشد .
سیالیت آلیاژهای مس از آلیاژهای آلومینیم کمتر است و به همین دلیل در انتخاب و ایجاد سیستم راهگاهی همواره سیالیت کمتر این آلیاژ مورد نظر قرار می گیرد .
بسیاری از عناصر که در تهیه آلیاژهای مس به کار می روند مانند روی ، آلومینیم ، سلیسیم به شدت قابل اکسیده شدن هستند و بخصوص شرایط اکسیدی مس که بعداً تشریح می گردد باعث آن می شود که آلیاژهای مسی به سرعت با اکسیژن محیط و همچنین مواد نسوز ترکیب شده و انواع مواد ناخواسته و آخال ها را در مذاب القاء نمایند.